De CARD Act van 2009 riep op dat de vergoedingen die aan consumenten worden opgelegd "redelijk en evenredig zijn".”Het plaatste limieten op late vergoedingen en veranderde de manier waarop creditcardmaatschappijen kosten in rekening kunnen brengen voor te hoge vergoedingen. ... Leners kunnen nog steeds onderworpen zijn aan overlimietvergoedingen als ze er specifiek voor kiezen om in te schrijven en deze vergoedingen toe te staan.
Uitbreiding van de Truth in Lending Act (TILA), was de wet bedoeld om consumenten te beschermen tegen oneerlijke praktijken van creditcarduitgevers. Het is bedoeld om bepaalde creditcardkosten te elimineren of te verlagen, manipulatie van jongere klanten te minimaliseren en meer openbaarmaking van kosten aan alle gebruikers te bieden.
De CARD Act vereist dat emittenten betalingen die de minimale betaling overschrijden eerst toepassen op de hogere saldi. Maar hier is een addertje onder het gras: crediteuren kunnen nog steeds de minimale betaling in de richting van de saldi zetten met lagere rentetarieven.
Creditcardgebruikers worden beschermd tegen renteverhogingen met terugwerkende kracht op bestaande kaartsaldi en hebben meer tijd om hun maandelijkse rekeningen te betalen, worden sneller op de hoogte gebracht van wijzigingen in creditcardvoorwaarden en hebben het recht om zich af te melden voor belangrijke wijzigingen in de voorwaarden van hun rekeningen.
Welke van de volgende regels was opgenomen in de CARD Act van 2009, bedoeld om de creditcardindustrie te reguleren? Hogescholen moeten marketingcontracten met creditcardmaatschappijen bekendmaken.
Speciale bescherming voor studenten en jongeren: de CARD-wet verbiedt uitgevers om nieuwe accounts toe te kennen aan iemand jonger dan 21 jaar, tenzij ze een volwassen mede-ondertekenaar hebben of ze kunnen aantonen dat ze hun creditcardschuld kunnen terugbetalen.
Een creditcardtransactie creëert een verplichting
In plaats van goederen te kopen met een bestaand financieel actief, zoals de soorten financiële activa die als geld worden gedefinieerd en in de geldvoorraadstatistieken zijn opgenomen, creëren creditcardtransacties echter leningen die de koper-lener later moet terugbetalen.
Wat is de 5/24 regel? Veel kaartuitgevers hebben criteria voor wie in aanmerking kan komen voor nieuwe accounts, maar Chase is misschien wel de meest strikte. De 5/24-regel van Chase betekent dat je niet voor de meeste Chase-kaarten kunt worden goedgekeurd als je in de afgelopen 24 maanden vijf of meer persoonlijke creditcards (van een kaartuitgever) hebt geopend.
Onbetaalde creditcardschuld zal het kredietrapport van een persoon na 7 jaar laten vervallen, wat betekent dat te late betalingen in verband met de onbetaalde schuld de kredietscore van de persoon niet langer zullen beïnvloeden. ... Daarna kan een schuldeiser nog een aanklacht indienen, maar de zaak wordt weggegooid als u aangeeft dat de schuld verjaard is.
U kunt worden aangeklaagd.
De incassobureau kan een rechtszaak tegen u aanspannen als u de telefoontjes en brieven negeert. Als u de rechtszaak vervolgens negeert, kan dit tot een vonnis leiden en kan het incassobureau mogelijk beslag leggen op uw loon of achter het geld op uw bankrekening gaan.
De Credit CARD Act van 2009 beschermt consumenten op een handvol opmerkelijke manieren, waaronder: ... Kredietrapportage door derden: creditcarduitgevers mogen geen boetetarieven en vergoedingen meer opleggen wanneer een extern kredietbureau een wanbetaling meldt bij een andere kredietverstrekker, inclusief andere creditcards.
Het korte antwoord is nee, althans niet op die manier. Uitgevers van creditcards accepteren doorgaans geen creditcards als reguliere betaalmethode. In plaats daarvan vragen ze over het algemeen dat u uw betaling verricht met uw betaal- of spaarrekening, of met contant geld of een cheque bij een lokaal filiaal, geldautomaat, telefonisch of per post.
De openbaarmaking van uw creditcard moet een lijst met kosten bevatten die aan uw creditcard zijn verbonden. Enkele veelvoorkomende creditcardkosten zijn onder meer jaarlijkse kosten, vooruitbetalingen, buitenlandse transactiekosten (ook wel "valutaconversie" -kosten genoemd), kosten voor te late betaling, kosten voor overschrijding van de limiet en kosten voor geretourneerde betalingen.
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.